Συνέντευξη- Φωτογραφίες : Σπύρος Παπαστεφάνου

Η πρόταση ήταν συγκεκριμένη.

Θα κάτσουμε γύρω από ένα τραπέζι,ο Δημήτρης Δαβίσκας, η Χριστίνα Γαζέπη – Σταυροπούλου και εγώ και θα ξεκινήσουμε μία συζήτηση για το θέατρο και την διαδικασία της υποκριτικής τέχνης.

Αφορμή το “ανέβασμα” της μαύρης κωμωδίας “Sorry, Λάθος κρεβάτι” σε σκηνοθεσία Λούσης Μίλλερ, από τον θίασο Dionysus Theatre Company, στο Mytilenian House, με πρεμιέρα το Σάββατο 16 Μαρτίου στις 19:30 το απόγευμα, στο οποίο συμμετέχουμε όλοι μας.

Αυτό ήταν το αρχικό σχέδιο.

Μα τα σχέδια υπάρχουν… για να ανατρέπονται!

Δαβίσκας: Θα με συγχωρέσεις Σπύρο, αλλά σήμερα δεν έχω όρεξη να μιλήσω.

Με βρίσκεις απροετοίμαστο και άυπνο.Ίσως μία άλλη φορά που θα έχω καλύτερη διάθεση, μου ξεκαθαρίζει ο Δαβίσκας.

Χριστίνα: Εγώ πάλι δεν έχω κανένα πρόβλημα. Θα μπορούσα να ξεκινήσω. Κάνε μου την πρώτη ερώτηση, μου λέει με περισσή αυτοκυριαρχία η Χριστίνα.

Σπύρος: Δεν ξεκινάμε καλά, δεν ξεκινάμε καθόλου καλά, σκέφτομαι.

Λοιπόν, θα ήθελα να μου πείτε, αν έπρεπε να χαρακτηρίσουμε το θεατρική παράσταση “Sorry, Λάθος κρεβάτι” με μία λέξη, ποια θα ήτανε;

Δαβίσκας: Απαιτητικό, ναι σίγουρα απαιτητικό!

Σπύρος: Για κουρασμένος, πολύ γρήγορα απάντησες, παραδέχομαι.

Για ποιο λόγο; λόγω της ιδιαιτερότητας των χαρακτήρων, ρωτάω.

Δαβίσκας: Δεν θα θεωρούσα τους χαρακτήρες του θεατρικού ιδιαίτερους. Κάθε άλλο, είναι προσωπικότητες που συναντάς στην καθημερινή σου ζωή.

Χριστίνα: “It’s a play on human nature…”

Σπύρος: θα μιλήσεις στα Αγγλικά, την ρωτάω με απορία.

Χριστίνα: “θα μιλήσω και Αγγλικά” και συνεχίζει.
“Ιt’s a play on human nature and everybody has a dark side a different side, or a side who they don’t show to the outside world and it takes a certain stimulant to encourage this other persona to reveal itself.”

Το θεατρικό αναφέρεται στην ανθρώπινη φύση και τις σκοτεινές πλευρές του καθένός μας. Εκείνη η πλευρά του χαρακτήρα μας που δέν είναι ευδιάκριτη στο περίγυρό μας και χρειάζεται, ο καθένας από εμάς, ένα ερέθισμα προκειμένου να την αποκαλύψει.

“So this a play where on a surface everybody appears normal, but then the dark elements of psyche or their fantasy or their fears comes through, in the various triggers throughout the play.”

Έτσι στο θεατρικό αυτό πρωταγωνιστούν χαρακτήρες που δείχνουν κανονικοί αλλά στην συνέχεια αναδύεται μία σκοτεινή πλευρά του εαυτού τους, της ψυχοσύνθεσής τους, η οποία με το απαραίτητο ερέθισμα, έρχεται στην επιφάνεια.

Σπύρος: Αυτή η διπλή προσωπικότητα δεν πρέπει να είναι οπωσδήποτε κάτι το αρνητικό, προτείνω.

Χριστίνα: Όχι βέβαια, δεν είναι απαραίτητο αυτό. Πολλές φορές το αρνητικό είναι εκείνο που θέλουν να δούν τα μάτια των άλλων. Εσύ πάλι, λειτουργείς τελείως διαφορετικά. Υπάρχουν καταστάσεις που σε κάνουν να αισθάνεσαι άνετα ξεπερνώντας τις όποιες αναστολές σου, αφήνοντας τον εαυτό σου ελεύθερο. Αυτή η αθέατη πλευρά του χαρακτήρα σου δεν πρέπει οπωσδήποτε να είναι αρνητική. Σίγουρα όμως είναι διαφορετική. Ο κάθε άνθρωπος, όσο και να τον ζήσεις, έχει πολλά layers και καθώς ξεφλουδίζονται ένα – ένα, μαθαίνεις πράγματα που αποκαλύπτουν έναν άλλο του εαυτό.
Αυτό τις περισσότερες φορές σοκάρει. Για αυτό τον λόγο η επόμενη κίνηση είναι η αναζήτηση νέων ισσοροπιών.

Σπύρος: Ο ρόλος της γυναίκας στο συγκεκριμένο έργο διαδραματίζει καθοριστικό χαρακτήρα. Είναι η αρχή και το τέλος. Είναι η γυναίκα που ξυπνά τα ένστικτα. Σε κάποιο σημείο το κείμενο αναφέρει “Πυρ, γυνή και θάλασσα”. Η απάντηση έρχεται απρόσμενα από αλλού…

Δαβίσκας: Οχι μόνο ξυπνάει τα ένστικτα, αλλά ξετυλίγει τον εσωτερικό κόσμο των ανδρών με τα διάφορα ερεθίσματα, που τέλος πάντων προκαλεί.

Σπύρος:Kαι πως θα χαρακτήριζες το θεατρικό έργο “Sorry, λάθος κρεβάτι” ;

Δαβίσκας: Είναι μία σάτιρα, μία μαύρη κωμωδία. Ο σκοπός της είναι να δείξει τον εσωτερικό κόσμο των καθημερινών ανθρώπων, οι οποίοι ενώ παρουσιάζονται ως τέτοιοι στις ιδιαίτερες στιγμές είναι τελείως διαφορετικοί, με διάφορα βίτσια. Σπύρος: Μα δεν είναι κακό να κρατάς κάτι για τον εαυτό σου! Χριστίνα: Συμφωνώ, πάντα πρέπει να κρατάμε κάτι για τον εαυτό μας , δεν πρέπει να τα αποκαλύπτουμε όλα.

Σπύρος: Μίλησέ μου λίγο για τον ρόλο σου στο “ Sorry, λάθος κρεβάτι”; Είναι λίγο αμφιλεγόμενος!

Χριστίνα: Είναι πάρα πολύ controversial και έξω από τα συνηθισμένα όριά μου και μάλλον έξω από τον χαρακτήρα μου. Ήταν για μένα μία πρόκληση να αφεθώ και να μπω σε ένα άλλο χαρακτήρα τελείως διαφορετικό. Προσπάθησα να απελευθερωθώ και να αποβάλλω από πάνω μου όλες τις προκαταλήψεις, αποδίδοντας έναν ρόλο που δεν έχει τίποτα από την πραγματική Χριστίνα. Και αυτό μου αρέσει στο θέατρο. Μπορείς να είσαι αυτός που είσαι και να σου δοθεί η δυνατότητα να μεταλαχθείς σε κάποιον εντελώς διαφορετικό.
Δημιουργείς έναν νέο χαρακτήρα, αναζητώντας ταυτόχρονα έναν τρόπο για να τον αποδώσεις καλύτερα.

Σπύρος: Διακρίνω μία αντίδραση του Δαβίσκα. Θέλεις να προσθέσεις κάτι; του λέω

Δαβίσκας:Τα θέατρα δεν δημιουργήθηκαν έτσι χάρη γούστου, έχουν δημιουργηθεί από την ανάγκη τον ανθρώπων να εκφραστούν. Το θέατρο είναι έκφραση. Εμπεριέχει βέβαια και το στοιχείο της πρόκλησης για τον ηθοποιό, ο οποίος καλείται ή μάλλον του ανατίθεται κάποιος ρόλος τελείως διαφορετικός, διαμετρικά αντίθετος πολλές φορές της δικής του ιδιοσυγκρασίας. Ένας καλός ηθοποιός πρέπει να είναι σε θέση να υποδυθεί έναν οποιονδήποτε χαρακτήρα. Όλοι βέβαια μπορούνε, το στοίχημα είναι να γίνεις πιστευτός στο κοινό. Να πείσεις τους θεατές ότι ο χαρακτήρας που υποδύεσαι είναι πραγματικός.

Σπύρος: Τι θες να πείς;

Δαβίσκας:Το θέατρο διαφέρει από τον κινηματογράφο, όπου σου προσφέρεται η “πολυτέλεια της επανάληψης”. Στο θεατρικό σανίδι δεν ισχύει. “Ο βασιλιάς είναι γυμνός”. Στο θέατρο θα βγείς και θα το πεις. Δεν έχεις το περιθώριο της διόρθωσης.
Και βέβαια υπάρχει και ο διάλογος, ο σιωπηλός διάλογος με το κοινό. Όταν το κοινό το έχεις κερδίσει, το ξέρεις, το νοιώθεις από εκεί πάνω που βρίσκεσαι παρότι δεν διακρίνεις τα πρόσωπα των ανθρώπων. Ένα χειροκρότημα τους όμως δείχνει ότι “με έχεις πάρει μαζί σου και με κουβαλάς”. Υπάρχει μία ενέργεια στην ατμόσφαιρα. Το θέατρο είναι μία χημεία ατόμων πάνω στην σκηνή. Κάνουν τις πρόβες για να φτάσουν στο σημείο να γίνουν πιστευτοί, πραγματικοί.

Σπύρος: Το θεατρικό κοινό του Σίδνεϊ πως θα το χαρακτήριζες, συντηρητικό;

Δαβίσκας: Το κοινό εξελίσσεται, ωριμάζει και μεταλλάσσεται. Μοιάζει και αυτό με τον ηθοποιό της σκηνής. Κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες ακολουθώντας την πλοκή του έργου, ανακαλύπτει κομμάτια του εαυτού του και του ψυχισμού του. Το “Sorry, λάθος κρεβάτι” ανήκει σε αυτή την κατηγορία.

Είπαμε, είναι απαιτητικό… για όλους!

Περί θεάτρου και ρόλων