Dionysus Theatre Company: Ένα Ισοσκελές Δημιουργικό Τρίγωνο 

Ο Σπύρος Παπαστεφάνου συνομιλεί με τη Λούση Μίλλερ, τον Βαγγέλη Χουλιαρά και την Μαρία Χουλιαρά με αφορμή την παράσταση «Sorry, λάθος κρεβάτι» που έκανε πρεμιέρα το περασμένο Σάββατο στο Σίδνεϊ

 Όταν έχεις απέναντί σου τρεις προσωπικότητες που μοιράζονται το ίδιο πάθος για το θέατρο, ωφείλεις, αρχικά, να τους το αναγνωρίσεις.

 Αυτή η παραδοχή αποτελεί τον κοινό παρονομαστή που συνδέει την Λούση Μίλλερ, τον Βαγγέλη Χουλιαρά και την Μαρία Χουλιαρά.

 Και οι τρεις τους“λογίζονται” ως το ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο μιας δημιουργικής ομάδας. 

 Ελάχιστο διότι “μπολιάζουν” τους σπόρους μιας εμπειρίας ετών στο θεατρικό σανίδι.

 Κοινό διότι και οι τρεις είναι εραστές της τέχνης και του πολιτισμού γενικότερα.

 Πολλαπλάσιο διότι έχουν τις ικανότητες, αν δουλέψουν συλλογικά και με αλληλοσεβασμό, να προσφέρουν πολλά.

 Είναι τα τρία ιδρυτικά μέλη του νεότευκτου, γεμάτο δυναμισμό και ελπίδα θεατρικού σχήματος της παροικίας μας ,που φέρει το όνομα “DionysusTheatreCompany”.

 Σπύρος: Καλησπέρα και στους τρεις σας!

 Χρησιμοποίησα πριν έναν μαθηματικό όρο για να αποδώσω με τον πιο παραστατικό τρόπο τόσο τον σκοπό της δημιουργίας της θεατρικής ομάδας όσο και το ποιόν τους χαρακτήρα σας. 

 Θα συνεχίσω να το κάνω και κατά την διάρκεια της συνέντευξης μας διότι νομίζω ότι θα μου “λύσει τα χέρια”.

 Να ξεκινήσουμε από μία παραδοχή, μία πρόταση που  αποτελεί και το αξίωμα στο οποίο εδράζεται το “DionysusTheatreCompany”.

 Η αγάπη σας για το θέατρο.

 Αρχικά θα ήθελα να ρωτήσω και στους τρεις σας ποιες είνια οι προσδοκίες σας από την δημιουργίας της;

 Ποιος θα μιλήσει πρώτος;

 Bαγγέλης: Ηδική μας επιδίωξη, επεμβαίνει ο Βαγγέλης, είναι να διατηρηθεί στο χρόνο. 

 Η επιβίωση κάθε ομάδας που θέλει να προσφέρει στα πολιτισμικά δρώμενα της παροικίας πρέπει να αποτελεί τον πρωταρχικό της σκοπό. 

 Ιδιαίτερα σε μία εποχή που θα κριθούν πολλά για το μέλλον. 

 Θα επιθυμούσα αυτή η προσπάθεια να τύχει την στήριξη όλων.

 Σπύρος: Είναι μία αναγκαία και ικανή συνθήκη προκειμένου να αντέξει στο χρόνο, προσθέτω.

 Bαγγέλης: Ακριβώς!. Κάτι που πρέπει να ισχύει όχι μόνο για την δική μας θεατρική ομάδααλλά και για όλα τα θεατρικά σχήματα με ελληνικές καταβολές που δραστηριοποιούνται στην παροικία μας.

 Σπύρος: Μίας ομάδας εξωστρεφής, ανοικτή προς όλους, λοιπόν.

 Bαγγέλης: Σίγουρα. Δεν κλείνουμε την πόρτα σε κανένα. Είναι καλοδεχούμενος ο καθένας που νομίζει ότι μπορεί να προσφέρει σε μία θεατρική παράσταση.

 Σπύρος: Η σύνθεση των μελών της θεατρικής ομάδας αποτελεί άλλωστε και μία κοινή συνισταμένη για δύο γενιές ελλήνων που “διασταυρώνονται” σε πολλούς τομείς τα τελευταία χρόνια στην Αυστραλία.

 Bαγγέλης: Απόλυτα!.

Η άφιξη νεών παιδιών από την πατρίδα έχει προσδώσει τόσο σε εμάς όσο και σε αυτούς μία μοναδική ευκαιρία έκρφρασης. 

 Είναι ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα καθώς αλληλεπιδρούν άτομα της ίδιας γενιάς που μεγάλωσαν ωστόσο σε ένα διαφορετικό κοινωνικό περιβάλλον.

 Σπύρος: Ξαφνικα η συζήτηση ..ανάβει!

 Λούση: Η γλώσσα, τα ήθη και οι παραδόσεις μας, η αγάπη για το θέατρο αποτέλεσαν τον συνδετικό κρίκο, τον κοινό παρανομαστή, για να χρησιμοποιήσω έναν ακόμη μαθηματικό όρο, επεμβαίνει χαμογελώντας, η Λούση Μίλλερ.

 Σπύρος: Μάλιστα! Ισχύει μία σταθερά όμως. 

 Η χρήση της ελληνικής γλώσσας και των ελληνικών διαλόγων. 

 Δεν πιστεύετε ότι αυτό σας περιορίζει κάπως;

 Λούση: Δεν νομίζω!. Ενδεχομένως τα κείμενα στα ελληνικά δημιουργούν κάποια προβλήματα στην πρώτη και δεύτερη γενιά των αυστραλογεννημένων.

 Εμείς πάντως προσπαθούμε, στο μέτρο του δυνατού, να απλοποιούμε το λεξιλόγιο χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αλλοιώνουμε τα μηνύματα του σεναρίου.

 Σπύρος: Είναι φανερό ότι το θέμα της γλώσσας είναι ένας βασικόςπαράγοντας, το προαπαιτούμενο!

 Μαρία: Το θεατρικό πρέπει να είναι στην ελληνική γλώσσα. Επιβάλλεται!

 Είναι η ταυτότητά μας! Άλλωστε όσοι έχουν επιχειρήσει να “παίξουν” θέατρο στα ελληνικά, θα έχουν καταλάβεί ότι είναι ένας εξαιρετικός τρόπος να βελτιώσουν το λεξιλόγιο τους, την  προφορά τους και προπαντός το βαθμό αυποπεποίθησης τους.

 Αυτό βέβαια δεν αποκλείει την πιθανότητα να“ανέβει”ένα έργο δίγλωσσο στο μέλλον.

 Σπύρος: Η επόμενη ερώτηση μέρος μιαςλογικής ακολουθίας.

 Ίσως η ιδέα του παιδικού θεάτρου να..

 Δεν προλαβαίνω να τελειώσω την φράση μου.

 Μαρία: Εγώ έτσι έμαθα ελληνικά. Επαναλαμβάνοντας άπειρες φορές τα λόγια του  πρώτυου θεατρικού μου ρόλου σε παιδικό θέατρο. 

 Είναι κάτι που με βοήθησε και με βοηθάει ακόμη. 

 Ωφείλουμε όλοι μας να μεταφέρουμε αυτό τον πλούτο και στην νεά γενιά των παιδιών μας. 

 Σπύρος: Eπιλέξατε και φέτος να ανεβάσετε μία κωμωδία. Το “Sorry, λάθος κρεβάτι”. 

Με πολλά κοινωνικά μηνύματα.

 Είναι συνειδητή αυτής σας η επιλογή;

 Bαγγέλης. Είμαστε μία θεατρική ομάδα που  δεν έχουμε ακόμη δείξει τις πραγματικές μας δυνατότητες.

 Σίγουρα οι επιλογές των θεατρικών που “ανεβάζουμε” αντανακλούν τις απόψεις μας. 

 Μία δικιά μας θεώρηση για θέματα της καθημερινότητας και προπαντός για τις σχέσεις των ανθρώπων.

 Λούση: Αυτό που εμείς θέλουμε να κάνουμε, είναι να ανεβάζουμε σύγχρονα, καινούργια έργα.

 Νομίζω ότι αυτού του είδους το πολιτιστικό προιόν βοηθάει τόσο τους αυαστραλούγεννημένους όσο και τους νεοφερμένους να ανακαλύψουν κοινά σημεία έκφρασης.

 Κλασσικά έργα ανέβηκαν και ανεβαίνουν από θίασους της παροικίας μας και έχουν την αμέριστη υποστήριξή μας.

  Αυτό θα ήθελα να το ξεκαθαρίσω.

 Το “DionysusTheatreCompany” πιστεύει στα μοντέρνα έργα.

 Σπύρος: Και στους μοντέρνους σεναριογράφους τόσο από Ελλάδα όσο και από την Αυστραλία;

 Bαγγέλης:  Γιατί όχι; Υπάρχουν  πολύ νέοι και ταλαντούχοι που μπορούν να “πιάσουν” τον παλμό της παροικίας μας και να αποδώσουν με ευρηματικό τρόπο την σχέση της νέας γενιάς με την πατρίδα.

 Την θεωρώ μία πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα.

 Σπύρος: Σε ποια μορφή;

 Μαρία: Γιατί όχι και μιούσικαλ; Είναι άλλωστε ένα “όνειρο” τόσο δικό μου όσο και της Λούση..

 Σπύρος: Λέει αλήθεα;

 Λούση: Πάντα το ήθελα! Δεν είναι εύκολο, το γνωρίζουμε; 

 Δεν είναι και αδύνατο όμως!

 Υπάρχει το έμψυχο υλικό, η εμπειρία και η διάθεση για να το επιχειρήσουμε .

 Σπύρος: Άλλωστε και το “Sorry, λάθος κρεβάτι” ανατρέπει κάποια στερεότυπα;

 Bαγγέλης: Aκριβώς! Καθώς αποθεώνει τους γυναικείους ρόλους, κάτι που δεν συνηθίζεται.

 Στο έργο οι γυναίκες είναι η κινητήριος δύναμη καθώς ενσαρκώνουν τους πιο δυναμικούς χαρακτήρες.

 Κάτι που πιστεύω θα αρέσει στους θεατές.

 Σπύρος: Αυτό το στοιχείο “έπεισε” και την Λούση  Μίλλερ να σκηνοθετήσει για δεύτερη φορά;

 Λούση:Το έργο του Βασίλη Τσικάρα, “ιντριγκάρισε” όχι μόνο εμένα αλλά και όλη την ομάδα.

 Αναδεικνύει τις απόκρυφες πλευρές του καθημερινού ανθρώπου συνδυάζοντας τα στοιχεία θρίλερ και κωμωδίας.

 Πιστεύω ότι θα αρέσει!

 Σπύρος:Την ίδια στιγμή η θεατρική Ομάδα προσφέρει της δυνατότητα  έκφρασης και σε νέους καλλιτέχνες κατά την διάρκεια των παραστάσεων.

 Λούση: Ναι. Επιδίωξή μας είναι  να λειτουργήσουμε και ώς φορέας πολιτισμού.

 Για αυτό το λόγο διαθέτουμε, αφιλοκερδώς, τμήμα του χώρου σε έναν νέο καλλιτέχνη.

 Πρόκειται για ένα νέο παιδί, τον Τάσο Ζερβόπουλο, που θα εκθέσει για πρώτη φορά το φωτογραφικό του υλικό με θέμα την Μυτιλήνη.

 Σπύρος: Σας ευχαριστώ!

 Τελικά  αυτό που εισέπραξα από την συζήτηση με τα ιδρυτικά μέλη του “DionysusTheatreCompany” είναι ότι ευελπιστεί να αποτελέσει  μία τομή στα θεατρικά δρώμενα  και όχι μόνο, της παροικία μας.

 Πάντως στοιχειοθετεί μία συνάρτηση με παράγοντες την θέληση, το ταλέντο και το όραμα.

 Ένα αυταπόδεικτο θεώρημα επιτυχίας.

 Αυτά για αρχή. Ες αύριο τα σπουδαία!